ขณะที่ผมยืนรอรถไฟฟ้าที่สถานีรถไฟฟ้าชิดลม มีผู้ชายตัวเล็กมายืนข้างผม ท่าทางมีพิรุธ ผมรู้สึกแปลกๆเลยลองเอามือตบที่กระเป๋ากางเกง
มือถือผมหายไป!! ผมมองไปที่ชายคนนั้น เขาก็มองมาที่ผมแล้วมีท่าทางจะเดินหนี ผมรีบจับเขาไว้
"มือถือผมอยู่ไหน"
"มือถืออะไร จะไปรู้ได้ไง"
"ก็มือถือกูที่มึงเอาไปอ่ะ"
ด้วยความโมโห ผมเริ่มค้นตัวเขา แต่ผมหาไม่เจอ ผมว่ามันต้องมีเพื่อนร่วมแก็ง พอมันขโมยได้แล้วคงส่งต่อให้เพื่อนมัน ถึงตอนนี้คนที่อยู่แถวนั้นเริ่มมองมาที่ผมและขโมยคนนี้
ผมเอามือถือมันโทรเข้าเครื่องผม โทรติด ผมคิดในใจ มันกล้ามากที่ไม่ปิดเครื่องหนี คงเป็นเพราะผมจับเพื่อนร่วมแก็งมันได้ รออยู่ซักพักถึงมีคนรับสาย
"เอามือถือกูคืนมานะ อ้ายสาดดด"
"มึงก็มาเอาเองสิ ไอ้เชี่ย มึงลืมไว้ที่บ้าน" เมียผมบอก..
มือถือผมหายไป!! ผมมองไปที่ชายคนนั้น เขาก็มองมาที่ผมแล้วมีท่าทางจะเดินหนี ผมรีบจับเขาไว้
"มือถือผมอยู่ไหน"
"มือถืออะไร จะไปรู้ได้ไง"
"ก็มือถือกูที่มึงเอาไปอ่ะ"
ด้วยความโมโห ผมเริ่มค้นตัวเขา แต่ผมหาไม่เจอ ผมว่ามันต้องมีเพื่อนร่วมแก็ง พอมันขโมยได้แล้วคงส่งต่อให้เพื่อนมัน ถึงตอนนี้คนที่อยู่แถวนั้นเริ่มมองมาที่ผมและขโมยคนนี้
ผมเอามือถือมันโทรเข้าเครื่องผม โทรติด ผมคิดในใจ มันกล้ามากที่ไม่ปิดเครื่องหนี คงเป็นเพราะผมจับเพื่อนร่วมแก็งมันได้ รออยู่ซักพักถึงมีคนรับสาย
"เอามือถือกูคืนมานะ อ้ายสาดดด"
"มึงก็มาเอาเองสิ ไอ้เชี่ย มึงลืมไว้ที่บ้าน" เมียผมบอก..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น