สมัยก่อนในตอนเช้า คุณลุงคุณป้ามักจะชอบไปนั่งจิบกาแฟกับปาท่องโก๋แถวๆร้านกาแฟหน้าปากซอย เราเรียกชุมนุมย่อยๆนี้ว่า “สภากาแฟ”
กาแฟโบราณนั้นมีเอกลักษณ์อยู่อย่างหนึ่งคือจะใส่นมข้นหวานไว้ด้านล่างแล้วเทน้ำกาแฟลงไปด้านบน ถ้าใครชอบหวานมากก็ตีนมด้านล่างให้ผสมกับเนื้อกาแฟ แต่บางคนที่ชอบหวานน้อยก็อาจจะดื่มโดยที่ไม่ต้องคนเลย
ทีนี้ เรื่องมันมีอยู่ว่า วันหนึ่ง คุณลุงคนหนึ่งก็ไปนั่งจิบกาแฟที่สภากาแฟ พอดีหลานสาวเจ้าของร้านอยู่ในช่วงปิดเทอมจึงมาช่วยยายขายกาแฟ พอหลานยกกาแฟมาเสริฟ คุณลุงก็พูดขึ้นว่า
นมน้อยจัง
หลานสาวก็เขินอาย ตอบกลับไปเสียงเบาๆว่า
เพิ่งขึ้นค่ะ
ยายได้ยินดังนั้นก็ทุบโต๊ะดัง ปัง!! แล้วตะโกนว่า
เพิ่งขึ้นที่ไหนกัน ขึ้นมาตั้งสองเดือนแล้ว!!
สรุปว่า ลุงพูดถึงนมในแก้วกาแฟ ส่วนหลานสาวพูดถึงหน้าอกของตัวเอง ส่วนยายหมายถึงราคานมที่ปรับราคาขึ้น
เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าขำๆจากต่วยตูนที่เล่าต่อๆกันมา แต่ในความตลกนั้นถ้าพิจารณาดีๆจะเห็นว่า
คนเราอาจพูดกันคนละเรื่องทั้งๆ ที่คิดว่ากำลังพูดเรื่องเดียวกัน ความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนอาจเกิดจาก “สถานภาพที่ต่างกัน” เช่น คนหนึ่งกำลังพิจารณากาแฟในแก้ว อีกคนหนึ่งกำลังกังวลเรื่องความเปลี่ยนแปลงในร่างกายของตนเอง และอีกคนหนึ่งกำลังกังวลเรื่องกำไรขาดทุน
ดังนั้น ความเข้าใจผิดเกิดขึ้นได้แม้จะกำลังพูดภาษาเดียวกัน นั่งพูดกันตัวต่อตัว และ ไม่มีใครมีเจตนาบิดเบือนข้อมูล นี่เป็นตัวอย่างที่แสดงให้เห็นว่าความเข้าใจกันผิดเกิดขึ้นได้ง่ายเพียงใด
การสื่อสารในองค์กรก็เช่นเดียวกัน หากขาดความระมัดระวัง เราก็จะพูดกันคนละเรื่อง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น